Janneke Hulst was een gewone juf op een gewone school. Nadat ze, toen ze nog in Nederland woonde, in de krant las dat er in Rio straatkinderen waren vermoord, liet dat haar niet los. In 1993 vloog ze er voor het eerst naartoe. Tijdens haar eerste nacht daar werden er op een kilometer afstand een groep straatkinderen doodgeschoten. Haar verlangen groeide. Ze móést en zou daar gaan werken met die kinderen, en met kinderen uit de favela. In 1994 vloog ze er weer naartoe. Dit keer om er te blijven. Het werken met deze kinderen heeft haar hart.