De weglopers van A. den Uil-van Golen

Plotseling riep Jan uit: "En weet je wat ik daarom gedacht heb. Al een hele poos... ik ga naar zee!"
Maurits sprong overeind. "Naar zee," herhaalde hij, "naar zee. Dat is... dat is..."
"Gemeen, wil je zeggen. Omdat ik het jou wel eens heb afgeraden. Nee jongetje, dat is het niet. Zie je," ging Jan verder, "jij bent een jongeheer... en ik... ik ben gewoon een straatjongen. Vraag het maar aan je moeder. Jouw vader werkt op een kantoor en de mijne is een kroegbaas! En een echte ook. Wat moet ik worden? Een verschoppeling? Nee, dank je hartelijk. Ik ga naar zee... ik heb het vandaag al tegen m'n moeder gezegd."
"En wat zei ze?"
"Mijn moeder? 'Net wat ik dacht! Ga je naar zee Best hoor, ga maar, dan zijn we van je af.' "
Jan lachte, maar Maurits zag aan zijn ogen dat hij er niets van meende. Spottend ging Jan verder: "Zie je het nou, ons soort mensen kunnen naar zee, jouw soort niet!"

Een spannend en ontroerend verhaal voor jongens en meisjes vanaf 10 jaar